Sąd Najwyższy, 30 czerwca 2020 r., rozstrzygnął nurtującą wielu zamawiających i wykonawców wątpliwość prawną w zakresie kar umownych. Zagadnienie dotyczyło ważności zastrzeżenia w umowie o udzielenie zamówienia publicznego kary umownej z tytułu braku zapłaty lub nieterminowej zapłaty przez (generalnego) wykonawcę wynagrodzenia należnego podwykonawcy lub dalszemu podwykonawcy.
Z powyższą kwestią do Sądu Najwyższego zwrócił się Sąd Okręgowy w Białymstoku. Wskazał, że w jego ocenie występuje rozbieżność przepisów Pzp i Kodeksu cywilnego.
Sąd Najwyższy rozstrzygnął wszelkie wątpliwości. W podjętej uchwale wskazał, że art. 483 § 1 Kodeksu cywilnego nie wyłącza dopuszczalności zastrzeżenia kary umownej z tytułu braku zapłaty lub nieterminowej zapłaty wynagrodzenia należnego podwykonawcom lub dalszym podwykonawcom, która uregulowana jest w Pzp.
Rozstrzygnięcie Sądu Najwyższego potwierdza dotychczasowe stanowisko prezentowane przez prawników naszej Kancelarii. Dopuszczalność zastrzeżenia w umowie o udzielenie zamówienia publicznego kary umownej z tytułu braku lub nieterminowej zapłaty na rzecz podwykonawcy lub dalszego podwykonawcy wynika z przepisów Pzp. Do umów o udzielenie zamówienia publicznego przepisy kodeksu cywilnego stosuje się wyłącznie, jeżeli przepisy Pzp nie stanowią inaczej. W związku z tym, możliwość zastrzeżenia kary umownej wynikająca z Pzp jest regulacją szczególną w stosunku do kodeksu cywilnego.
